گل آفتاب گردان رو به نور مي چرخد و آدمي رو به خدا ... ما همه آفتابگردانيم اگر آفتابگردان به خاک خيره شود و به تيرگي ، ديگر آفتابگردان نيست آفتابگردان کاشف معدن صبح است و با سياهي نسبت ندارد اينها را گل آفتابگردان به من گفت و من تماشايش مي‌کردم که خورشيد کوچکي بود در زمين و هر گلبرگش شعله‌اي بود و دايره‌اي داغ در دلش مي‌سوخت.
آفتابگردان به من گفت: وقتي دهقان بذر آفتابگردان را مي‌کارد ، مطمئن است که او خورشيد را پيدا خواهد کرد آفتابگردان هيچ وقت چيزي را با خورشيد اشتباه نمي‌گيرد؛ اما انسان همه چيز را با خدا اشتباه مي‌گيرد آفتابگردان راهش را بلد است و کارش را مي‌داند. او جز دوست داشتن آفتاب و فهميدن خورشيد، کاري ندارد او همه زندگي‌اش را وقف نور مي‌کند ، در نور به دنيا مي‌آيد و در نور مي‌ميرد. نور مي‌خورد و نور مي‌زايد دلخوشي آفتابگردان تنها آفتاب است.
آفتابگردان با آفتاب آميخته است و انسان با خدا . بدون آفتاب ، آفتابگردان مي‌ميرد ؛ بدون خدا ، انسان
آفتابگردان گفت: روزي که آفتابگردان به آفتاب بپيوندد، ديگر آفتابگرداني نخواهد ماند و روزي که تو به خدا برسي، ديگر « تويي» نمي‌ماند. و گفت من فاصله‌هايم را با نور پر مي‌کنم، تو فاصله‌ها را چگونه پُر مي‌کني؟ آفتابگردان اين را گفت و خاموش شد.
گفت‌وگوي من و آفتابگردان ناتمام ماند. زيرا که او در آفتاب غرق شده بود جلو رفتم بوييدمش، بوي خورشيد مي‌داد تب داشت و عاشق بود خداحافظي کردم،
داشتم مي‌رفتم که نسيمي رد شد و گفت: نام آفتابگردان همه را به ياد آفتاب مي‌اندازد، نام انسان آيا کسي را به ياد خدا خواهد انداخت ؟ آن وقت بود که شرمنده از خدا رو به آفتاب ....................
آيا کسي از ديدن ما (انسان) به ياد خدا مي افتد؟
آيا کسي از ديدن ما (انسان) به ياد خدا مي افتد؟
+ نوشته شده در ساعت توسط علی اکبر محمدآبادی
|
مراقب
